Hygge is zo’n term die al een tijdje in is. Trouwens, een paar jaar geleden blogde ik er zelf ook over. Maar ik leerde de betekenis van het woord eigenlijk pas tijdens mijn weekendje weg in Londen.
Het was de eerste keer dat ik alleen weg was. Op een paar werktripjes van mijn lief na, was het zelfs de eerste keer dat ik “voor mijzelf” moest zorgen. Misschien is wat achtergrondinformatie geen overbodige luxe… Ik ben namelijk vanuit het ouderlijk huis gaan samenwonen. Nooit heb ik alleen gewoond, nooit heb ik alleen keuzes moeten maken, en als ik het zo opnoem klinkt het hopeloos ouderwets en een beetje zielig. Enniewees…
Ik was in Londen voor, hoe kan het ook anders, de kerstmarkt. Vijf dagen mijn eigen plan trekken, met niemand rekening houden (en dat doe je als je samenwoont en een kleintje hebt)… Heerlijk!
Toch merkte ik dat ik niet bij de eerste mogelijkheid naar kerstwalhalla Hyde Park rende. Soit, Sinterklaas was nog in het land (al was ik aan de overkant van het kanaal), dus dat klonk plausibel. Maar ook op 6 december kwam ik, vanuit de chique wijk Kensington, niet verder dan de park met dezelfde naam. Wat was dat toch?
7 december stak ik mijn teen figuurlijk in het koude water en liep ik langs de mooi verlichtte winkelstraten Oxford Street. Ik belandde bij Leicester Square op de gelijknamige kerstmarkt. Toch voelde het alsof ik kruidnoten at in april. Wat was er mis met mij?
Toen daagde het. Hygge. Al ruim tien jaar staat kerstmarkten bezoeken ik huize LIS voor gezelligheid en herinneringen maken. En laat dat nou de essentie van hygge zijn..
Ik vind mijn trip naar Londen nog steeds geweldig, met de talloze charity shops, verlichte straten en musea. Lekker slenteren door de parken en kijken naar eekhoorntjes. Bedenken waar je nu eens gaat eten en ongegeneerd in bed liggen bingewatchen. Maar die kerstmarkten, die bezoek ik de volgende keer toch liever met mijn lief.
Liefs, José